Tuesday, November 22, 2011

MAKHLUK TUHAN YANG PALING NGGATHELI PART 6

Boy, Angga, Soni, Kosim, Prita, Anya, karo arek-arek Hima liyane awan iki panaspanasan
mulai isuk mau nang embong prapatan Karang Menjangan. Ambek nggawe jas
almamater kabeh mbagekno kotak amal gawe korban bencana Merapi karo Mentawai.
“Ayo, silakan yang mau membantu para korban di Merapi dan Mentawai,” jare arek-arek
mahasiswa iku nggawe megaphone.
“Silakan, silakan untuk saudara-saudara kita yang menderita.”
“Asline masio Kosim iku yo menderita loh, rek… deloken tah raine melas ngono,” jarene
Boy.
Onok ibuk-ibuk sing numpak becak langsung nglebokno duwik nang kotak amal.
“Trimakasih ibuk, semoga bisa membantu mereka yang di pengungsian ya.”
“Iya, kasihan sekali korban bencana itu, ya… pasti yang di bawah pohon itu korban awan
panas ya… aduh, saknone, rek sampek raine rusak gak isok didelok ngono,” jare ibuk
mau ambek nduding Kosim.
Arek-arek ngempet ngguyu ndelok Kosim sing diarani korban bencana iku…
Moro-moro onok wong wedok teko ate nyumbang.
“Mbak Anya, saya mau nyumbang pakaian saya untuk korban bencana.”
“Oh, boleh aja, Mbak Pat… mana pakaiannya? Sudah dipak di kerdus, kan?” takok
Anya.
“Lha ini,” jare Mbak Pat ambek mbukak klambine.
“Lho, lho, mbak… jangan dibuka disini,” jare Prita. Tapi Mbak Pat sik mekso pingin
nyumbangno klambine.
“Heh, lapo ae se? onok-onok ae acarane, ayo gak oleh mudo!” Boy ngamuk-ngamuk
nang Mbak Pat.
“Babahno…. Aku lo ate nyumbang klambiku gawe korban bencana, ojok dipenggaaaak!”
jare Mbak Pat ambek nguculi klambine, garek kutangan thok kampul-kampul nang
pinggir embong. Kontan ae, prapatan langsut macet, dipikir onok wong gendeng
ngamuk.
Boy langsung nyaut klambine Mbak Pat sing dideleh nang kotak amal, “Cuk, klambi
koyok taek ae athik disumbangno… buwak ae nang got,“ jare Boy ambek nguncalno
klambi iku nang got.
“He, asu, gak menghargai sumbangan orang lain,” jare Mbak Pat ambek nguber Boy.
“Wong gendeng… wong gendeng… wong gendeng… jare arek-arek SDN Airlangga sing
mulih sekolah.
“Mbak Pat terus mandeg, saiki ganti nguber arek sekolah mau, “He jancuk, sik cilik wani
ngelokno wong tuwo… asu kabeh ancene, gak tau dididik gurune ta…”
Arek- arek sekolah iku langsung mlayu sipat kuping diuber Mbak Pat sing cumak
kutangan thok mlebu kampung. Wak kaji sing sik tas mulih tekok langgar cumak ngelus
dhodho ndelok Mbak Pat sing beha-an thok, “Audzubillahi minas syaithoonnir rojiim…”
“Lapo ndungo, wak kaji… sampean anggep aku iki setan ta?” Mbak Pat ngamukngamuk.
“Heran aku, enom, tuwek, arek cilik sampek sakgerangane kabeh kok sirik
temen karo aku. Gak tau ndelok wong ayu, ta?” jare Mbak Pat karo mbenakno tali
kutange sing mlintir, penitine njepat.
Sik tas mari huru hara iku, durung suwi, moro-moro…
“Brakkk!!!”
“Eh, onok tabrakan!!!”
“Aduh, aduh, sikilku….” Kosim moro-moro lungguh nang tengah embong karo nggoceki
sikile. Kosim ketabrak!!! Arek-arek langsung menghentikan segala kegiatan, mlayu
marani Kosim.
“Aduh, sori-sori,” jare wong lanang numpak Megapro sing nabrak Kosim.
“He, cak… ati-ati po’o nek numpak sepeda iku. Dalane bibikmu ta?” sentak Boy.
“Sepurane, Mas…. Iki mau lampune setopan sik ijo, dadi sepedaku gak tak rem…
kathikan aku gak eruh onok koncomu nggowo kotak amal nang kono, ireng temen, gak
koyok menungso, koyok anim.” Jare wong sing nabrak mau.
“Koen pisan Sim, wis dikongkon lungguh thok ae nang ngisor wit, malah njaluk-njaluk
sumbangan…koen loh buta warna, gak eruh wernone lampu setopan ijo ta biru,” jarene
Boy.
“Aku kan yo ingin membantu korban bencana, Boy… menjadi mahasiswa yang berguna
bagi bangsa dan negara,” jare Kosim.
“Berguna gathel, ta? Ngene iki, tambah ngerepoti wong akeh.”
Arek-arek diewangi tukang becak langsung nggotong Kosim dideleh nang pinggir
embong.
“Oalah saknone, rek… sampek sikile ajur ngene,” jare tukang becak sing ngewangi
ngangkat.
“Iku raine lik…duduk sikile, raino gak opo-opo, sikile sing sempal,” jare Soni.
“Lho, iki ndhase ta? Lah sikil karo raine podho ajure,” jare tukang becak sing untune
mrongos.
“Aduh…aduh….sikilku,” sambat Kosim.
“Wis, talah, ojok cerak-cerok ae, gak usah mikirno sikilmu, sik onok loro kok..”
Embong malih dadi rame, tambah macet. Untung onok polisi teko nangani kedadian iku.
Wong sing nabrak diceluk. Arek-arek marani polisi iku pisan.
“Lho Prita, kamu ngapain di sini? Kamu temannya mahasiswa ini?” takok polisi
iku…tibake polisi iku Bimo, pacare Prita sing lagi patroli karo koncone polisi siji maneh.
“Iya, Mas, kita lagi ngadain bakti sosial ngumpulin dana untuk disumbangkan ke korban
Merapi, Mas…” jare Prita.
“Ehm…gitu ya…”
Moro-moro Bimo ndelok Boy. Boy yo ndelok pisan
“Eh, ternyata kamu lagi ya… Prita, aku kan sudah pernah bilang ke kamu, jangan dekati
orang ini lagi!” jare Bimo.
“Mas, ini kan acara kampus, gak ada hubungannya sama Boy sama sekali,” jare Prita.
“Gak ada hubungannya? Ngapain kamu panas-panas di jalanan kayak gini hah? Apa gak
lebih baik kuliah, atau belajar di perpus, atau istirahat di kos. Ini malah bela-belain ikutan
cowok brengsek ini!” Bimo rodok emosi.
“ Heh, Mas… kalo ngomong sama cewek sopan dikit kenapa? Gak tahu urusannya
juga…malah marah-marah!” jare Boy.
“Hey, kamu jangan ikut campur urusan saya sama Prita, ya. Gak tau malu, nggangguin
orang sudah tunangan, kayak cowok gak laku aja…”
“Mas Bimo, sudah Mas… malu, dilihat banyak orang,” Prita nggandeng lengene Bimo.
“Urat kemaluannya sudah putus kali, Prit,” saut Boy.
Bimo langsung muntap, terus marani Boy. Krah kalmbine Boy dicengkiwing,
“Ngomong apa kamu?” terus langsung dipongor cangkeme Boy.
“Aaah…” Prita njerit.
Boy tibo lungguh ambek nyekeli lambene, de’e trus ngadeg ate mbales, tangane wis
nggegem, motone abang, kringete wis sakjagung-jagung. Tapi tangane digoceki Angga
karo Soni.
“Boy, wis, Boy, sabar Boy…” jare Angga ambek terus nggondeli Boy.
“Cuk! Aku lo gak wedi karo raimu! Bangsat! Culno aku, Ngga…culno,
cuk…Asu…dipikir aku wedi ngono ta karo koen masio koen pulisi?”
Boy bengok-bengok karo ngobat-ngggobet kepingin ucul tekok kempitane Angga karo
Soni.
“Mas Bimo, cukup, Mas…. Mas bener-bener keterlaluan!” Prita nangis
“Aha… kamu nangis untuk dia Prita? So sweet…Gak salah ini?” Bimo ngamuk-ngamuk.
“Mas, pokoknya aku minta, Mas Bimo salaman minta maaf sama Boy sekarang. Dia itu
gak salah apa-apa Mas,” Prita campur nangis ngomonge.
“Bela aja terus dia, kamu suka sama dia kan?”
“Ya Allah…aku sama Boy gak ada hubungan apa-apa Massss…. “ Prita mulai emosi
setengah mbengok.
“Mas Bimo keterlaluan…mau dibilangin seribu kali juga gak bakal percaya…Boy…
maafin Mas Bimo ya?” Prita marani Boy.
“Prita, jaga omongan kamu! Ngapain minta maaf ke dia?”
“Terserah, pokoknya kalo Mas Bimo gak minta maaf sama Boy, kita putus!” Prita wis out
of control.
“Prita…!”
“Aduh Mbak Prita, jangan ngomong yang nggak-nggak,” jare Mbak Pat, “nanti ada setan
liwat…” (asline setane loh yo de’e dhewe)
“Mas Bimo…tolong yang sabar ya, memang si Boy itu orangnya kayak gitu, kayak asu,
suka mengambil kesempatan dalam kesempitan. Senengane ngrusak rumah tangga liyan,
ngrusak pager ayu. Kalian berdua yang sabar ya,” jare Mbak Pat ambek ngelus-elus
dhodhone Bimo, padahal loh, de’e kutangan thok, kampul-kampul gak duwe isin.
Dhodhone dipepet-pepetno nang Bimo, nggarai sing ndelok kudu mutah.
Prita moro-moro langsung mlayu nyegat taksi, trus numpak…
“Pritaaa!!!” Mas Bimo mbengoki…terus nguber taksi iku.
Mbak Pat liwat nang ngarepe Boy karo senyum kemenangan, “Mangkane tah, ilingo,
Tuhan itu adil. Masio aku gak isok mbales koen, tapi dibalesno karo Mas
Bimo….hehehe, bosok congormu!” jare Mbak Pat ambek megal megol nang ngarepe
Boy.
Boy sing wis kadung muntap gak isok ngantem Bimo, langsung njejek bokonge Mbak
Pat tekok mburi sampek Mbak Pat nyungsep kejegur got ngarepe rumah sakit…byur!!!
“Jancuuukkkk…. Asuuuu….” bengok Mbak Pat tekok njero got, ambune bosok, lha
wong banyu peceren, soale banyune gak mili. Wong-wong yo gak onok sing gelem
ngewangi saking bosoke ambune. Arek-arek cilik SDN Airlangga langsung bengokbengok,
“wong gendeng kejegur got, wong gendeng kejegur got, wong gendeng kejegur
got,” jare arek-arek iku ambek nyawati krikil nang banyune got.
“Aduh…aduh….sikilku….onok opo sih rek, kok rame temen, sampek semaput ae aku sik
gak tenang, brebeken,” moro-moro krungu suarane Kosim.
“Oalah, saknone, rek, sampek sing kecelakaan gak kecandak,” jare Soni ambek nggeret
Kosim.
Kosim digotong nang UGD sing ketepakan yo gak adoh tekok setopan.
“He, aku tulungono cuk… aku gak isok munggah iki lo!” jare Mbak Pat tekok ngisor got,
berusaha metu tekok got sing jerune sekita sakmeter setengah iku.
Gak onok sing nulungi. Malah onok wong dodol bakso mbuwak banyu korahane nang
got iku.
“He, jancuk, picek tah matamu mbuwak sampah sembarangan. Gak eruh onok uwong
ta?” bengok Mbak Pat ambek ngusapi raine sing jibrat gobis karo emi sisa bakso.
“Sori bulik, lah sampean lapo awan-awan bluron nang got,” jare bakul bakso mau.
“Bluron matamu yo…. Toloooong……. Toloooong….”
***
Wis onok limang dino iki sejak kedadian iku, Prita gak tau ketok nang kampus. Nang
kosane yo gak onok.
“Prita nang endi Nya, kok gak tau ketok?” Boy takok nang Anya. Warunge Mbak Pat sik
sepi, cumak onok Boy karo Anya thok, karo asu siji, Patimah… alias Mbak Pat.
“Telpunen loh,” jare Anya.
“Emoh…engkok dipikir ngrusak rumah tanggane uwong,” jare Boy.
“Halah…taek, Boy… De’e lagi nang Bandung saiki, mulih nang mamane,” jelas Anya.
“Lapo?”
“Dirabekno….Yo curhat masalahe wingi iku Boy!… Jarene de’e, mamane sih terserah
de’e nek atene reses hubungane karo Mas Bimo. Wong asline hubungane arek loro iku yo
cumak dijodohno kok, Boy. Pertamane Prita yo biasa ae karo Mas Bimo, tapi suwi-suwi
yo seneng, polahe wis kebiasaan be’e,” jare Anya.
“Trus, asline Prita iku seneng aku, gak Nya?” takok Boy.
“Heh? Pertanyaanmu iku loh…. “
“Opo’o? lumrah kan? Aku loh ngganteng, arek wedok pesti seneng,” (asu siji iki wis
kumat mekitike… rumongso mahasiswa paling ngganteng)
“Saiki koen taktakoki disik. Koen seneng temenan tah gak karo Prita. Aku emoh nek arek
iku mok gawe dulinan Boy, sakno. Koen loh terkenal playboy cap kaki tiga…”
“Lhe, lapo tambah mbalik pertanyaan nang aku?. Saiki masalahe de’e iku seneng aku tah
gak. Tapi nek saksirku sih, de’e ketokane seneng karo aku yo Nya? Aku lak kembarane
Christian Sugiono? “ kirik iku nyerocos ae cangkeme.
“Chris John kaleee?”
“Halah, asline koen ate ngakoni nek aku keren yo isin ae…ups, ojok cidhek-cidhek, koen
engkok isok jatuh cinta karo aku loh?” jare Boy ambek rodhok mundur.
“Hahaha… aku loh wis ngerti kartumu Boy… ambekan, sopo sing gelem pacaran karo
wong gendeng koyok raimu,” jare Anya ambek nyundul bathuke Boy.
“Eits, ojok salah yo… iki Boy, cak… si Boyo.”
Tangane Boy kiwo tengen nyekel pundhake Anya kiwo tengen pisan. “Lihatlah saya,
tataplah mata saya dengan dalam, dan kau akan jatuh dalam pelukan saya…” jarene
koyok Limbard, eh Deddy Corbuzer.
“Halah, wong gendeng, sopo ate gelem,” jare Anya karo ngipatno tangane Boy ambek
ngguyu cekakakan. Arek loro iku mau gak sadar nek onok Mbak Pat sing ndelik nang
ngisore mejo kompor ambek nggowo hape sing onok kamerane…
“Hm…deloken koen yo, wis takfoto kabeh kelakuanmu, su asu,” batin Mbak Pat.
“Wis, Boy, ayo koen melok gak, aku ate mapak Prita nang Stasiun Gubeng. Sepur tekok
Bandung diluk engkas nyampe,” ajak Anya.
“Lho, saiki Prita teko ta? Iyo aku melok,” saut Boy. Gak ngurus masio engkok Bimo
mapak pisan. Gembyeng yo gembyeng. Ketepakan, soale biyen durung isok mbales
nyongor cangkeme pisan.
Arek loro iku mlaku nang parkiran, ate nang Stasiun Gubeng mapak Prita. Gak suwe
Angga karo Soni teko nang warunge Mbak Pat.
“Mbak arek loro mau ate nang ndi, kok kesusu?” takok Angga.
“Ate check-in nang hotel paling” jare Mbak Pat.
“Check-in yo opo se? kok gak ngejak aku,” Soni protes. Sempak sitok iku nek krungu
sing rodok mesu-mesum ngono langsung antusias.
“Wis talah, Mas Angga, takkandani yo…timbangane sampean terus ngejar-ngejar Mbak
Anya, karuan pacaran karo aku ae yo’opo? Aku loh perempuan setia,” jare Mbak Pat
ambek gandolan nang pundake Angga koyok bedhes bonbin wonokromo.
“Maksudnya opo sih, Mbak Pat iki?”Angga risih.
“Oke… kembali ke pokok permasalahan, Mbak Pat ngadeg dan merapikan kutangnya.
Saya sudah seringkali mengatakan bahwa Boy itu cowok gak bener, suka ganggu cewek
orang. Saya bicara fakta, bukan gosip belaka. Nih lihat,” jare Mbak Pat ambek nduduhno
gambar nang hapene.
Angga karo Soni ndeloki foto nang hape iku.
“Nek cumak konco, lapo Boy ngrangkul Anya?” Mbak Pat memulai aksine karo nyumet
rokok nang lambene. Persis balon nang nJarak.
“Endi ngrangkul iku? Wong cumak nyekeli pundhake ngono loh?” jare Soni.
“Iku pertamane, goblok… pas adegan rangkulan aku gak sempat mengabadikan… hatiku
tak kuat rasanya untuk memotret penghianatan ini,” jare Mbak Pat karo macak nangis.
Raine tambah elek…
“Ini lagi, nek gak onok opo-opo, lapo Mbak Anya ngelus-elus rambute Boy,” jare Mbak
Pat karo mlayu ngrangkul Angga, ambek nangis sing digawe-gawe… wis talah, pokoke
aktinge Miska nang Cinta Fitri, lewat!!
Angga jenenge arek sik polos, ndelok iku, langsung muntap. Areke meneng ae, raine
mbrabak abang. Atine wis kobong. Opomaneh kenek hasutan Mak Lampir dari Gunung
Kembar iku. Ancene Mbak Pat iku asu kok. Cocok nek kongkon adu-adu. Cangkeme
ancen tumbak cucukan, bakate ancen nyebar gosip. Kongkon melok IMB ae, engkok pas
ditakok’i bakatnya apa, Mbak?
“Menyebarkan gosip, Mbak Sarah… satu jam gosip saya sebarkan, satu kampus pasti tau
semua….”
”Good job…I like it…” jare Rianti….
***
Onok sekitar sak jam Boy karo Anya ngenteni Prita nang Stasiun Gubeng. Sepure durung
teko-teko.
“Pak kereta dari Bandung sudah datang belum?” takok Anya.
“Wah , maaf, telat, Mbak…” jare petugas stasiun.
“Telat berapa bulan?” takok Boy.
Wonge bingung gak njawab.
“Makanya, minum pil KB biar gak telat, biar lancar. Tapi kalo sudah terlanjur jangan
diaborsi, dosa…” asu iku senengane nggarai uwong thok ancene.
Moro-moro onok arek-arek tanggung, sik SMP be’e gemrudug marani Boy karo Anya.
“Lik, njaluk duwike lik… gawe tuku es, lik…Ngelak lik…” jarene arek-arek mau.
Tibakno bonek-bonek sing mari nggandhol sepur.
“Lik mattamu yo? Ate nontok Persebaya ta? Main karo endi sore iki?” takok Boy.
“Main karo… embuh, Mas… pokoke sing penting nontok,” jare sing nggawe kaos onok
tulisane “Bonek Seleraku”….(koyok mi instan ae…)
“Main karo Liverpool lik…” jare sing nggawe scarf ijo.
“Liverpool mattamu yo,” sentak Boy.
“Oh, gak se…main karo Barcelona,” jare koncone saknjeplake cangkeme.
“Lik, njaluk duwike po’o…Raine nggantheng, pacare ayu, gak nggowo duwik, mlarat
cuk…watu…” jare asu-asu iku.
“He, cuk, asu… yo koen iku, nek ate nontok bal-balan yo sangu duwik, goblok!” sentak
Boy.
“Sangu, cak…iki loh limangewu,” jare sing raine gak isok didelok saking eleke ambek
nduduhno duwike.
“He…regone tiket ae limolasewu, lha durung njajane, trus bemone?”
“Nek numpak bemo yo duduk bonek Mas… bonek kok numpak bemo…gak kelas….
Bonek yo nggandhol cak…”
“Wis, talah, Boy… gak wurung koen biyen pas cilik yo koyok ngono. Wis, iki onok
sepuluh ewu, didum yo, gawe tuku es,” jare Anya.
“Suwun mbak… wis ayu, atine apik… gak koyok situke, ngganteng tapi duwik gak
nyekel…pait…!!!” jare bonek-bonek iku karo mlayu.
“Asuu !!! Minggat koen!” jare Boy karo nyawat botol aqua nang bonek-bonek iku.
“Anyaaaaaa…”
Moro–moro Prita mlayu ngrangkul Anya.
“Pritaaa….lho kok aku gak tau kamu sudah datang? Jare Anya ambek langsung cium pipi
kanan kiri.
“Halo, Prita…” Boy marani.
“Eh, ada Boy.” Prita nyalami Boy.
“Kok gak pake cium pipi?” jare Boy karo ngelus-elus pipine dhewe.
“Bukan muhrim!” jare Anya.
“Eh, bentar aku ke toilet dulu ya,” jare Anya, “kalian tunggu di cafeteria aja…”
“Sini takbawain.” Boy nggledhek kopere Prita, diseret nang cafeteria. Terus nggolek
lungguh nang cidhek taman.
“Capek, Prit?”
“Sedikit..”
“Gimana? Sudah puas kangennya? Mama kamu baik-baik aja kan?”
“Iya Boy… aku sudah puas bisa curhat ke mama. Rasanya beban berat itu sudah agak
ringan sekarang,” jare Prita.
“Beban berat yang mana?” jare Boy ambek ndeloki dhodhone Prita sing menthek iku.
Asu ancene arek iku, nek dijak omong malah pikirane mblakrak sing nggak-nggak.
“Kelihatannya memang berat?” batine Boy.
“Ya, masalah Mas Bimo itu loh Boy.”
“Oh, Mas Bimomu juga suka yang berat-berat ya, sama kayak aku…” jare Boy tambah
ngelantur…
“Kamu nih, diajak ngomong kok gak nyambung sih Boy. Pasti kamu lagi laper ya. Sini,
biar aku pesen makanan dulu… Mbak!!! bisa pesen makanan? Kamu pesen apa Boy?”
“Susu…” jare asu iku. Motone gak kethip.
“Memangnya gak makan? Minum aja?” takok Prita.
“Iya…susu besar,” jare Boy karo mbenakno resleting celonone.
“Susu besar? Maksudnya susu gelas besar? Pake es nggak?”
“Pake dong…kalo gak pake nanti jadi u-u…”
“Sialan, bisa aja kamu nih Boy…”
Macem-macem sepur riwa-riwi liwat Stasiun Gubeng iki. Rame pancen, Suroboyo kan
jalur utama sepur teko Jakarta, Bandung, Jogja, sampe Banyuwangi. Masio sering anjlog,
sering tabrakan, kecelakaan, tapi yo tetep ae pengguna kereta api gak tau kalong.
“Jadi sebenarnya aku tuh dijodohin ortu kita sama Mas Bimo. Bokapnya Mas Bimo tuh
sama kerjanya sama papaku, di IPTN Bandung, dulu. Sekarang mah sudah tutup. Nah ,
dulu awalnya aku gak mau, tapi karena udah jadi kebiasaan yah, akhirnya aku suka juga
sama dia,” jare Prita ambek ngudek jus jeruk. “Mama sudah tau sih, kalo Mas Bimo
orangnya super posessif, jadi waktu kejadian kemaren aku ceritain, Mama cuma minta
aku bersabar aja…” jelas Prita.
“Trus, kalian putus?” Boy takok koyok wong goblok gak duwe duso ngono iku…
“Ehm…ya…enggak sih, ehm….maksudnya gini, Mama sudah setuju kalo aku nggak
berhubungan lagi sama Mas Bimo, untuk sementara waktu. Aku sudah nggak mau
ketemuan atau telpon atau sms. Pokoknya aku sudah males lah… Kalo pertunangan kami,
ya gak taulah terserah nanti. Aku masih pingin tahu banyak hal Boy… pingin nyoba
banyak hal baru. Lagian, kalo emang jodoh pasti lah nanti aku balik ke Mas Bimo, kalo
bukan jodoh ya… nikmati saja masa muda kita. Hidup ini terlalu indah untuk disiasiakan,
kan?”
“Jadi hubungan kamu ini sekarang lagi nggantung, nih critanya?” Boy golek penjelasan.
“Yeah, we’ll see…” Prita njawab santai.
“Kalo hubungan kita?” takok Boy.
Prita sing lagi ngombe langsung keselek… terus meneng ae ambek njupuk tisu ngelapi
lambene.
“Gak tau Boy… biar waktu yang menjawabnya…aku berharap kita bisa lebih dekat sih,
meskipun sedikiiit aja… kamu cowok yang baik kan Boy,” Prita ndingkluk gak wani
ndelok raine Boy. Tangane ditemplekno tangane Boy sing lagi nyekel gelas.
(Boy iku ancene goblok, kok… timbangane meneng ae, lak karuan cekelen tangane Prita,
terus langsung ngomong, Prita aku seneng koen. Wis, gak usah ngurus Mas Bimo, atase
koen yo gak cinta de’e masio wis dijodohno. Koen kan senenge karo aku. Ngono lak wis
beres ta? Tambah meneng ae cangkeme…)
Moro-moro Anya teko ambek merengut… “Boy, Angga iki opo’o sih? Kok ditelpon gak
gelem ngomong, trus ditelponi bolak balik gak diangkat, malah saiki hapene dipateni. Iki
opo’o arek iki?” Anya bingung karepe dewe. Oalah…tambah mbulet…
Grup pengamen jalanan sing biasane nyanyi nang stasiun langsung marani, nyanyi nang
mejone arek telu iku…
“Mau dibawa kemana hubungan kita…
Jika kau terus menunda-nunda…
Dan tak pernah nyatakan cinta…
Mau dibawa kemana hubungan kita…
Ku tak akan terus jalani…
Tanpa ada ikatan pasti antara kau dan aku…”

2 comments:

Unknown said...

Luar biasaaa temann....
salam persahabatan...

Unknown said...

Cerito opo seeee guwe_jheeee loooop whahaha

Post a Comment

Followers

| Top ↑ |